TAK, PRZYJDĘ WKRÓTCE

Czy zastanawialiście się przyjaciele kiedykolwiek, do czego Jezus Chrystus wzywał swoich uczniów? Z Biblii wiemy, że On często wzywał ich do głębokiego zastanowienia. Czasami mówił im rzeczy, których jeszcze nie mogli rozumieć, a zrozumieli je dopiero później, gdy otrzymali Ducha Świętego. Ale Chrystus powiedział wiele rzeczy, które były dla uczniów całkowicie zrozumiałe, jak na przykład te dwa wezwania, które są najważniejsze, a które często nazywane są wielkim przykazaniem i wielkim poleceniem.

W Ewangelii Mateusza, w rozdziale 22 Jezus Chrystus powiedział: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. ” Drugie jest do niego podobne: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. ” (Mat. 22:37-39). To właśnie nazywamy wielkim przykazaniem, aby miłować Boga i kochać ludzi.

Następnie w tej samej Ewangelii Mateusza, w rozdziale 28, czytamy takie słowa: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody. ” (Mat. 28:19). Słowo „nauczajcie” w języku greckim oznacza „czynić uczniami”. Oznacza to, że Chrystus nakazał pomnażać liczbę swoich uczniów pośród wszystkich narodów Ziemi. To właśnie nazywamy wielkim nakazem. To właśnie zadanie Jezus dał swoim uczniom tuż przed swoim odejściem do Ojca. Wielkie przykazanie i wielkie polecenie są ze sobą ściśle powiązane.

Jak możemy miłować Boga i nie wypełniać tego, co On nam polecił, albo jak możemy wypełniać to polecenie, jeśli naszą siłą napędową nie jest miłość? Jak powiedział kiedyś apostoł Paweł: „miłość Chrystusa bowiem przymusza nas”, czyli motywuje nas, a skoro Chrystus przywiązywał tak wielką wagę do pozyskiwania nowych uczniów na całym świecie, to powinniśmy przede wszystkim dowiedzieć się, co dokładnie miał na myśli, używając słowa „uczeń”.

Kogo można uznać za ucznia Chrystusa i jakie cechy powinien posiadać uczeń Jezusa. O tym właśnie dzisiaj chciałbym porozważać. Na początek musimy dowiedzieć się, jakie cechy powinien mieć uczeń. Następnie zastanowić się, jak zostać uczniem Chrystusa. Na koniec kilku praktycznych rad. Zanim przejdę do omówienia tych kwestii, chciałbym podzielić się tym, co mnie niepokoi. Myślę, że nasze codzienne relacje z ludźmi często mogą nas wiele nauczyć i spojrzeć na to, jak poważnie traktujemy polecenie Jezusa Chrystusa.

Do czego zobowiązany jest każdy wierzący. Jezus nakazał nam ludzi czynić uczniami, ale ile my wiemy o tym, jaki powinien być uczeń? Problem w tym, że rzadko zastanawiamy się nad tym, co to znaczy być uczniem Jezusa Chrystusa. Byłoby wspaniale, gdybyśmy my, wierzący, mogli dowiedzieć się, co to znaczy być uczniem i jak czynić ludzi uczniami.

Dzisiaj chcę omówić pięć cech ucznia Chrystusa i zwrócić szczególną uwagę na piątą z nich. Pierwszą cechą ucznia jest jego więź, bliska społeczność z Jezusem Chrystusem. W Ewangelii Marka, w rozdziale 3, werset 14, czytamy, że Jezus „ustanowił dwunastu uczniów, aby z Nim byli. ” A to oznacza, że od tego momentu oni spędzali z Nim niemal cały swój czas. Mieli wspaniałą okazję przebywać z Jezusem, gdy nauczał, czynił cuda, modlił się i objawiał im wolę Bożą.

Rzymski filozof Seneka powiedział kiedyś: Długa jest droga przez pouczenia, krótka i skuteczna przez przykłady. Uczniowie Jezusa Chrystusa widzieli na własne oczy, jak On żył i co czynił. On sam był dla nich żywym przykładem. Oczywiście, naśladowanie Chrystusa oznacza podjęcie ważnej i odpowiedzialnej decyzji. Tych dwunastu uczniów musiało podjąć taką stanowczą decyzję. Oto, jakie słowa Chrystusa przytacza ewangelista Łukasz w rozdziale 14: „Kto nie niesie swego krzyża, a idzie za mną, nie może być moim uczniem. Tak i każdy z was, kto nie wyrzeknie się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem. ” (Łuk. 14:27,33). Wiemy, że Jezus chce być zawsze na pierwszym miejscu w naszym życiu. On nie toleruje żadnej konkurencji.

W tym samym rozdziale 14 Ewangelii Łukasza Jezus opowiedział przypowieść o człowieku, który wyprawił wielką ucztę i zaprosił na nią wielu ludzi. A gdy nadszedł czas uczty, przywołał swego sługę, aby oznajmił zaproszonym: „Chodźcie, bo już wszystko jest gotowe.” (Łuk. 14:17). A oni zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. „Pierwszy mu powiedział: Kupiłem pole i muszę iść je obejrzeć. Proszę cię, uważaj mnie za wytłumaczonego. Drugi zaś powiedział: Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować. Proszę cię, uważaj mnie za wytłumaczonego. A jeszcze inny powiedział: Pojąłem żonę i dlatego nie mogę przyjść. A gdy sługa wrócił, oznajmił to swemu panu. ” (Łuk. 14:18-21). A potem Chrystus rzekł: „Mówię wam bowiem, że żaden z tych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty. ” (Łuk. 14:24).

Jezus nie potrzebuje naszych wymówek, że mamy dużo pracy, czy jakichkolwiek innych zajęć. On nie chce, aby cokolwiek stało nam na drodze do Niego. My nie możemy stawiać domu, ani nawet rodziny, żony czy męża na pierwszym miejscu. Pierwsze miejsce należy tylko do Jezusa Chrystusa. Uczniowie to wiedzieli. Zostawili wszystko i poszli za Nim. W ich życiu i pracy Chrystus stał na pierwszym miejscu. Na początku ich posługi, Jezus powiedział im: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane. ” (Mat. 6:33).

Przyjrzyjmy się teraz swojemu życiu, drodzy przyjaciele. Czy posiadamy cechy ucznia Jezusa Chrystusa, czy podążamy za Jego przykładem, Jego nauką, czy szukamy Jego woli, gdy musimy podjąć decyzję, czy też idziemy własną drogą, wybierając to, co jest dla nas korzystne? Czy będziemy postępować właściwie, czy nasze życie będzie pełne sensu i prawdy, zależy tylko od tego, czy będziemy naśladować Jezusa Chrystusa.

Drugą cechą ucznia Chrystusa jest miłość. Jan zapisał słowa Jezusa Chrystusa w rozdziale 13, a brzmią one następująco: „Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie. ” (Jana 13:34-35). Zauważmy ciekawą rzecz. Jezus nie mówi tu o miłości do Boga Ojca, ale o miłości do siebie nawzajem. O wiele trudniej jest prawdziwie kochać bliźniego ze wszystkimi jego wadami i błędami. Czasami nasze własne życie wydaje się nam tak ważne, że ktoś inny może być w nim tylko na drugim miejscu. To pewna oznaka, że coś jest nie tak z naszą miłością.

Ktoś, kiedyś powiedział: Im bardziej kocham ludzkość ogólnie, tym mniej kocham człowieka w szczególności. Ale gdy Bóg mówi, że tak umiłował świat, że nie oszczędził Swojego jedynego Syna, oznacza to, że naprawdę kocha ludzi, wszystkich ludzi.                     A co z naszą miłością do brata i do wszystkich innych? Odpowiedź na to pytanie może nie być łatwa. Spróbuję ująć to pytanie w inny, bardziej praktyczny sposób: kiedy ostatnio zrobiliśmy coś, co było oznaką miłości do bliźniego? Czy możemy to sobie przypomnieć?

Te dwie pierwsze cechy, które wymieniłem, pokazują porządek, jaki powinien panować w naszym życiu: po pierwsze Chrystus, po drugie ludzie, po trzecie ja. Trzecią cechą ucznia Jezusa Chrystusa jest posłuszeństwo Jego słowu. Jezus powiedział: „Jeśli będziecie trwać w moim słowie, będziecie prawdziwie moimi uczniami. ” (Jana 8:31). Apostołowie doskonale rozumieli, że wszystko, co Jezus im mówi, jest niezwykle ważne. Były to słowa, w które oczywiście należało wierzyć i być im posłusznym. Pewnego razu, w krytycznym momencie, Piotr powiedział do Pana: „Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. ” (Jana 6:68). Uczeń to nie tylko młody wierzący, przepełniony szczęściem i entuzjazmem, że jest teraz zbawiony, nie, uczeń to ktoś, kto samodzielnie zgłębia Słowo Boże, który lubi je czytać i wie, jak je wypełniać i być mu posłusznym. Jak powiedział kiedyś Dawid: „Jakże miłuję Twoje Prawo! Rozmyślam nad nim przez cały dzień. ” (Ps. 119:97). Uczeń to ktoś, kto wie, co powiedział Nauczyciel i wierzy w Jego słowa. Każdego dnia studiuje to Słowo, uczy się go na pamięć. Ale najważniejsze jest, aby stosował to Słowo w swoim życiu.

A jak jest z nami, drodzy przyjaciele? Czy poświęcamy wystarczająco dużo czasu na zgłębianie wiecznych wartości, czy też nasz czas zajmują rzeczy doczesne, przemijające? Chrystus twierdził, że Pisma świadczą o Nim, dlatego im więcej czasu poświęcamy Biblii, tym głębiej poznajemy Jezusa Chrystusa, tym bliższa jest nasza społeczność z Nim.

Czwartą cechą ucznia jest to, że jego życie przynosi owoce. Jego życie staje się owocne i życie innych ludzi mających kontakt n nim. W rozdziale 15 Ewangelii Jana powiedziano: „Przez to uwielbiony będzie Ojciec mój, jeśli obfity owoc wydacie i staniecie się moimi uczniami. ” (Jana 15:8). Mówiąc o swoich uczniach, Jezus często dla porównania posługiwał się przykładami z natury. Na przykład w rozdziale 7 Ewangelii Mateusza czytamy: „Po ich owocach poznacie ich. Czyż zbierają winogrona z cierni albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, ale złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo rodzić złych owoców, ani złe drzewo rodzić dobrych owoców. ” (Mat. 7:16-18). Wszystkie dobre cechy i uczynki ucznia pochodzą od Jezusa Chrystusa. Owoc drzewa - to rezultat życia tego drzewa. Tak właśnie powinno być w życiu ucznia Jezusa Chrystusa.

Jakich owoców oczekuje od nas Jezus? Apostoł Paweł w swoim Liście do Galatów w rozdziale 5 daje wspaniały opis tego, jakie powinny być te owoce. On mówi: „Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara; łagodność, powściągliwość. ” (Gal. 5:22-23). Wszystkie te cechy posiadał sam Jezus Chrystus. Ponieważ Duch Jezusa Chrystusa mieszka w uczniu, Chrystus ma prawo oczekiwać od nas tych samych owoców.

Jest jeszcze inny owoc. On odnosi się już nie do naszego życia wewnętrznego. Jezus kiedyś wyjaśnił, w jakim celu powołuje uczniów. On powiedział: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi. ” (Mat. 4:19). Tutaj Jezus obiecał uczniom, że ich owocem będzie życie innych ludzi, których przyprowadzą do Niego. I uczniowie mieli te owoce. Nauczeni przez Chrystusa i otrzymawszy Ducha Świętego, przyprowadzili wielu ludzi do Niego. Liczba uczniów systematycznie wzrastała.

Piątą cechą ucznia – to jego ciągła nauka i poznawanie Chrystusa. Uczeń ma obowiązek uczyć się od swojego Nauczyciela - Jezusa Chrystusa. Warte zauważenia jest to, że Jezus powoływał swoich uczniów głównie pośród mieszkańców wsi. Czterech z nich było zwykłymi rybakami. I ta grupa niewykształconych, prostych ludzi otrzymała nauczanie od samego Pana Jezusa Chrystusa. On stał się dla nich Nauczycielem i Panem. Przez trzy lata uczył ich prawdziwego Bożego życia. W Dziejach Apostolskich, w rozdziale 4 czytamy jakie wrażenie wywarli oni na uczonych w Piśmie oraz na przywódcach politycznych i religijnych. „Widząc odwagę Piotra i Jana i wiedząc, że to ludzie nieuczeni i prości, dziwili się; poznali ich też, że byli z Jezusem. ” (Dzieje 4:13). Apostołowie, nauczani przez samego Jezusa Chrystusa, z pewnością mieli wpływ na otoczenie.

Czy my korzystamy z tego przywileju, aby uczyć się od Jezusa Chrystusa z Biblii i rozważać to, co przeczytaliśmy? A jakim zaszczytem i radością powinny być dla nas lekcje z samym Jezusem Chrystusem, z pomocą Ducha Świętego. Dlaczego Jezus tak bardzo chce być naszym Nauczycielem. Nie dlatego, że musimy zgłębiać teoretycznie nauczanie o Bogu, ale dlatego, że On zna nasze potrzeby, zna nasze serca. On troszczy się o nas. W Ewangelii Mateusza, w rozdziale 11, padają takie słowa Chrystusa: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam odpoczynek. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz. Moje jarzmo bowiem jest przyjemne, a moje brzemię lekkie. ” (Mat. 11:28-30). Uczyć się od Jezusa znaczy poznawać Boga, dążyć do Niego, rozumieć Go, żyć z Nim. Doznawać na swoich doświadczeniach Jego przebaczenia, Jego łaski i życia wiecznego, które On nam daje. To właśnie nazywa się ukojeniem dla naszych dusz. Jezus nie ma na myśli uczenia się dla samego uczenia. Zawsze ma wyższy cel.

Jaki jest cel naszego nauczania? Powinniśmy motywować się do nauki, po pierwsze, pragnąć głębiej poznać samego Boga, a po drugie, być dobrze przygotowanym do wypełnienia wielkiego nakazu, który dał nam Jezus Chrystus. Wiemy, że Jezus chce, aby każdy z nas świadczył o Nim światu. W 28 rozdziale Ewangelii Mateusza, kiedy Chrystus daje uczniom to zalecenie, mówi: „Uczcie ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. ” (Mat. 28:20). A zatem to wszystko, czego nauczyliśmy się od Jezusa, mamy obowiązek przekazywać innym.

Uczeń, jest więc naśladowcą Jezusa Chrystusa. Cechuje go miłość do braci. On zna słowo Nauczyciela i jest Mu posłuszny, jego życie przynosi owoce, a co najważniejsze, nieustannie i z radością uczy się od Jezusa Chrystusa. Co jest potrzebne, aby stać się uczniem Jezusa Chrystusa? Przede wszystkim należy przyjąć Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela. Ci, którzy nie odpowiedzieli na wezwanie Chrystusa, nie mogą być Jego naśladowcami. Tych 12 uczniów, gdy Jezus ich powołał, zostawiło wszystko, uwierzyło i poszło za Nim.

Jeśli jeszcze tego nie uczyniłeś, nie jest za późno, drogi przyjacielu, aby uwierzyć w Chrystusa już dziś, aby oddać Mu swoje życie. Po drugie, musisz podjąć jasną decyzję o oddaniu się Chrystusowi, powiedzieć Mu, że chcesz zostać Jego uczniem. Wielu wybitnych mężów wiary, których życie zostało w cudowny sposób wykorzystane przez Boga, doświadczyło takiego momentu, gdy całkowicie poświęcili się Jezusowi Chrystusowi, mówiąc Mu: Panie, chcę zostać Twoim uczniem, bez względu na to, ile mnie to będzie kosztowało. Jezus powiedział: „Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój i naśladuje mnie. ” (Mark. 8:34).

A jeśli stałem się nie tylko wierzącym, ale całkowicie oddałem swoje życie Jezusowi, stałem się Jego uczniem, to muszę zrobić trzeci krok - aby przynosić owoce, teraz wymagana jest ode mnie praca. Musimy pracować z pomocą Ducha Świętego, aby te wszystkie pięć cech ucznia stało się nam bliskie w życiu.

Teraz kilka praktycznych rad. Jak możemy to wszystko skutecznie zrealizować? Po pierwsze, musimy wziąć się poważnie za Słowo Boże. „Jeśli będziecie trwać w moim słowie, będziecie prawdziwie moimi uczniami. ” (Jana 8:31). Co to znaczy „trwać w Słowie”? Po pierwsze, stwórzmy osobisty plan studiowania Biblii. Poznając Słowo Boże, poznajemy Boga. Po drugie, szukajmy każdej okazji do wspólnoty z braćmi i siostrami w Chrystusie. Możemy się od siebie tak wiele nauczyć. Uczmy się kochać, uczmy się służyć. Wzajemna miłość jest pewną oznaką ucznia i to przyciąga ludzi. Po trzecie, musimy świadczyć o Chrystusie otwarcie, pamiętając o stałej społeczności z Nim. Uczmy się, jak świadczyć o Chrystusie innym. Kiedy mamy w sercu pragnienie, by powiedzieć komuś o Chrystusie, koniecznie powiedzmy mu to, a przekonamy się, że Duch Święty da nam siłę i śmiałość, jak obiecał w Dziejach Apostolskich, w rozdziale 1, werset 8. Po czwarte, módlmy się nieustannie. Prośmy Boga, aby pomógł nam nabyć wszystkie pięć cech ucznia Chrystusa. Módlmy się, aby Pan nie tylko nam je dał, ale także pomógł nam je rozwinąć. Jezus powiedział: „Jeśli o co prosić będziecie w imieniu moim, spełnię to, aby Ojciec był uwielbiony w Synu. ” (Jana 14:13).

Tak, jak Jezus powołał, nauczył i przygotował pierwszych dwunastu uczniów, tak uczyni i z nami dzisiaj. On również z nas chce uczynić uczniów, drogi przyjacielu. Tak więc Słowo Boże, społeczność z wierzącymi, świadczenie niewierzącym i modlitwa to praktyczne kroki do stania się prawdziwym uczniem Chrystusa. Oczywiście, nie dzieje się to natychmiast. Jezus poświęcił wiele czasu, aby z Galilejczyków uczynić apostołów. I oczywiście, nam również zajmie to niemało czasu. Dzień po dniu Bóg będzie nas używał dla Swojej chwały. Niech Pan błogosławi Ci przyjacielu, gdy bierzesz swój krzyż i idziesz za Nim.

Chciałbym zakończyć słowami zachęty, które apostoł Paweł skierował do Tymoteusza. On mówi o nagrodach obiecanych przez Chrystusa swoim uczniom. „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem; a teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście Jego. ” (2Tym. 4:7-8). Dotyczy to również nas, drodzy bracia i siostry. Amen.