TAK, PRZYJDĘ WKRÓTCE

Jednym z bardziej znaczących tekstów Biblii są słowa 17 wersetu 1 rozdziału Listu do Rzymian. Mówią one tak: "W niej bowiem tj. w Ewangelii Chrystusowej objawia się sprawiedliwość Boga z wiary w wiarę, jak jest napisane: Sprawiedliwy będzie żył z wiary. " Te słowa - "sprawiedliwy będzie żył z wiary " powtarzają się cztery razy na kartach Pisma Świętego. Dzisiaj z Bożą pomocą spróbuję wniknąć w znaczenie tych cudownych słów. Aby to uczynić przynajmniej pokrótce zapoznajmy się z miejscami, w których one są wymienione.

Przede wszystkim znajdujemy je w Starym Testamencie, w Księdze Habakuka. Nie bez znaczenia jest fakt, że te słowa zostały po raz pierwszy wypowiedziane w Starym Testamencie, a następnie trzy razy powtórzone w Nowym Testamencie. Na pierwszy rzut oka może wydawać się trochę dziwne, że podstawowy tekst Ewangelii znajduje się w Starym Testamencie. Apostoł Paweł, aby ustanowić fakt zbawienia w Jezusie Chrystusie przez wiarę, odnosi się do słów napisanych przez proroka Habakuka w Starym Testamencie.

Ale to tylko udowadnia, że Ewangelia nie jest żadnym nowym wymysłem, ale ma swoje korzenie w odległej przeszłości. Jest to przedstawione we wszystkich Świętych Pismach Starego Testamentu od samego początku aż do końca. Ten fakt mówi nam również, że nie było żadnych zmian w Ewangelii. Ksiega Habakuka jest jakby Ewangelią Nowego Testamentu. To prawda, że Ewangelia stała się bardziej jaśniejsza dzięki namaszczeniu przez Ducha Świętego, ale droga zbawienia przez cały czas od ogrodu Eden jest taka sama.

Nikt nigdy nie zbawił się dzięki swoim dobrym uczynkom. Zarówno w przeszłości, jak w teraźniejszości i przyszłości zbawienie pozostaje niezmienne, ponieważ Jezus Chrystus, twórca i dokończyciel naszego zbawienia, jest taki sam wczoraj, dziś i na wieki. Ewangelia jest jedna. Jak ludzie byli zbawiani przed przyjściem Jezusa Chrystusa na naszą ziemię, tak zostają zbawieni po Jego przyjściu, mianowicie dzięki łasce Bożej, przez wiarę w Jego Syna. Niebo i ziemia przeminą, ale Jego słowa nigdy nie przeminą.

Widzimy więc, że apostoł Paweł odnosząc się do starotestamentowych wypowiedzi proroka, aby udowodnić, że jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę, pokazuje nam, że Ewangelia ma swój początek, swoje korzenie w Starym Testamencie. Zauważmy, jak często czytamy na stronicach Ewangelii i w Listach słowa - "jest napisane" i jak nieustannie Jezus Chrystus cytuje wersety ze Starego Testamentu. Pamiętamy, co powiedział Zbawiciel po swoim zmartwychwstaniu, gdy On na drodze do Emaus rozmawiał z dwoma uczniami, którzy szli z Jerozolimy. Spójrzmy, co do nich mówi: "O głupi i serca nieskorego do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! I począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach. " (Łuk. 24:25,27). Dalej widzimy, jak wszyscy autorzy Listów nieustannie odwołują się do Starego Testamentu, aby udowodnić i potwierdzić tę lub inną prawdę Ewangelii.

Ale ktoś powie: przecież ci autorzy Starego Testamentu nie mogli znać znaczenia swoich słów, ponieważ powiedziane one były z zupełnie innymi intencjami, niż użyte są lub cytowane w Nowym Testamencie.
Tak, to prawda, ale nie chodzi o to, co ci autorzy zamierzali powiedzieć, ale o to, co Duch Boży miał na myśli, gdy pobudzał ich do wypowiedzi. Najczęściej prorocy sami nie znali pełnego znaczenia swoich proroctw, ale Duch, którym byli natchnieni, wiedział. Duch, którym byli prowadzeni ci starotestamentowi autorzy, jest tym samym Duchem, który pobudzał autorów Nowego Testamentu. Dlatego, gdy autorzy Nowego Testamentu cytują Pisma Starego Testamentu jako wypełnienie określonych zdarzeń, to tym samym Duch Boży pokazuje, co On zamierzał powiedzieć. Jest mało prawdopodobne, aby Habakuk mógł znać całkowite znaczenie i sens słów skierowanych do niego przez Pana: "Sprawiedliwy z wiary będzie. " (Hab. 2:4). On zapewne nie zrozumiał je jako słowa prorocze, ale raczej jako słowa pocieszenia, które Bóg powiedział mu, gdy przechodził on bardzo trudne próby.

Spójrzmy w jakich okolicznościach otrzymał to słowo prorok Habakuk. To był trudny czas dla ludu Bożego. Ogólna sytuacja kraju była przygnębiająca i w tych okolicznościach prorok w 1 rozdziale swojej Księgi skarży się Bogu tymi słowami: "Dlaczego dopuszczasz bym patrzył na złość i spoglądał na bezprawie? Ucisk i przemoc dzieją się na moich oczach, panuje spór i zwada? " (Hab. 1:3).
Taka była sytuacja w jego kraju, ale sytuacja wokół była jeszcze bardziej groźna. Każdego dnia spodziewano się wtargnięcia nieprzyjaciela, zewsząd byli otoczeni wrogo nastawionymi Chaldejczykami, a kłopot polegał na tym, że Bóg jak gdyby nie zwracał na to wszystko uwagi, jak gdyby nic nie czynił.

Ale dalej widzimy, co Bóg odpowiedział prorokowi, a niestety ta odpowiedź wydawała mu się gorsza niż milczenie. Skarży się, że Bóg nic nie czyni, że jest obojętny na obecność zła i bezprawia. I teraz Bóg odpowiada mu takimi zaskakującymi słowami: "Bo za waszych dni dokonuję dzieła w które nie uwierzycie, gdy wam ktoś o nich będzie opowiadał. Bo oto Ja pobudzę Chaldejczyków, lud srogi i gwałtowny, który wyprawia się do odległych ziem, aby posiąść sadyby, które do niego nie należą. Jest on okrutny i straszny, on sam ustala prawo przemocy. " (Hab. 1:5-7).
Innymi słowy, Bóg mówi mu, rzeczywiście wydaje się wam, że nic nie czynię, ale to nie jest tak. Czynię Moje dzieło i gdybym wam o tym powiedział i tak nie uwierzylibyście w to. A potem Bóg mówi, co On uczyni. On pobudzi lud najbardziej srogi i gwałtowny - Chaldejczyków, jako Swoje narzędzie do wypełnienia Jego zamierzeń i Jego planów. Wtedy Habakuk sprzeciwia się mówiąc, że to jest gorsze niż to co jest, że Bóg używa wroga, aby wypełnić Swoje plany.
Wszystko to dla Habakuka jest niepojęte. I tutaj prorok podejmuje ważną decyzję. Spójrzmy jaką: "Muszę stanąć na mym posterunku, udać się na basztę, muszę wypatrywać i baczyć, co mi powie, co odpowie na moja skargę." (Hab. 2:1). Nie rozumiejąc tego wszystkiego prorok ucieka się do jedynej drogi wyjścia, a mianowicie, on swoje lęki, wątpliwości i dezorientację składa u stóp Bożych. Tajemnice Bożych dróg, w które Habakuk nijak nie mógł przeniknąć, on przynosi w modlitwie i w oczekiwaniu przed Bogiem. Taka była jego mądrość, a gdy to uczynił, Bóg mu odpowiedział.

Jak często w dzisiejszych czasach słyszymy ludzi, którzy mówią: co czyni Bóg, dlaczego nie powstrzyma tego zła na świecie? I Bóg dzisiaj daje nam tę samą odpowiedź: wykonuję Swoje dzieło, a gdybym wam powiedział, nie uwierzylibyście i nie zrozumielibyście. Ustanawiam i używam ludzi, których najbardziej się boicie. Nie spieraj się więc mój przyjacielu z Bogiem. Zatrzymaj się i posłuchaj, co On Tobie odpowie.
Tak właśnie uczynił Habakuk. Zamknął swoje usta, a otworzył swoje uszy, aby słyszeć, co Bóg mu odpowie. Udał się na basztę, wypatrywał i czuwał. Czekał do chwili, aż otrzymał odpowiedź od Boga. Bóg mu odpowiedział, jak jest powiedziane: "I odpowiedział mi Pan" Co mu powiedział? Tutaj po raz pierwszy spotykamy się ze słowami naszego tekstu: "Oto człowiek niesprawiedliwy nie zazna spokoju duszy, ale sprawiedliwy z wiary żyć będzie. " (Hab. 2:4).

W tym wersecie opisane są dwie kategorie ludzi, są dwa portrety. Człowieka niesprawiedliwego i człowieka sprawiedliwego. W tych dwóch kategoriach mieści się cały świat. My dzielimy ludzi na różne narodowości, rasy, grupy społeczne, intelektualne i ekonomiczne, ale Bóg i Biblia uznaje tylko dwie kategorie ludzi i każdy człowiek należy do jednej z nich: albo do niesprawiedliwych, albo do sprawiedliwych, albo do nowonarodzonych, albo do nienarodzonych. Nie ma trzeciej kategorii.
Zauważmy, że wyniosłość, pycha, samolubstwo i arogancja są podstawą filozofii życiowej pierwszej grupy. Podstawą drugiej grupy jest: wiara, wiara w Boga, wiara w Jezusa Chrystusa. W tym jest właśnie różnica.

Przyjrzyjmy się pokrótce tym dwóm kategoriom ludzi. W sercu bezbożnego jest grzech pychy. W następnym wersecie 2 rozdziału Księgi Habakuka bardziej szczegółowo opisany jest ten człowiek: "ponieważ upija się, jest on hardym człowiekiem… pomnaża swoją żądzę jak piekło i jak śmierć nie może się nasycić. " (Hab. 2:5 UBG).

Wielkim grzechem moi drodzy jest grzech pychy, wtedy dusza buntuje się przeciwko Bogu. Pycha - można powiedzieć, to jest główny grzech upadłej, ludzkiej natury. Jeśli jest jakiś wspólny dla całej ludzkości grzech, to jest to grzech wyniosłości. Gdzie my go nie znajdujemy. Pójdźmy do najsilniejszych i wysoko postawionych tego świata i tam go znajdziemy, pójdźmy do biednych i najbardziej nieszczęśliwych i tam go znajdziemy. Tak, tyle samo pychy możemy znaleźć w żebraku, jak i w kimś z rodu królewskiego. Ale możemy być pewni jednej rzeczy, bez względu na to, jaką postać pycha by nie przyjmowała, Bóg zawsze ją nienawidzi. "Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. " (1Piot. 5:5). Pyszny, wyniosły, zarozumiały człowiek nie może być w tym samym czasie sprawiedliwym. On nie uważa siebie za grzesznika, nie uważa za konieczne wyznać swój grzech, ponieważ uważa siebie za wystarczająco dobrego, a przynajmniej nie gorszego od innych.

Jezus Chrystus podał przykład takiego człowieka w jednej ze Swoich przypowieści: "Dwóch ludzi weszło do świątyni, aby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak się w sobie modlił: Dziękuję ci, Boże, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy albo jak i ten celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co mam. " (Łuk. 18:10-12).
Ten faryzeusz reprezentuje jedną kategorię ludzi, są pewni siebie, są sprawiedliwi w swoich oczach, nie potrzebują przebaczenia, są lepsi od innych.
Zauważmy jednak, że w tej przypowieści Chrystus wspomina o drugiej osobie - celniku, grzeszniku. "A celnik stanął z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w pierś swoją, mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu. " (Łuk. 18:13). Teraz spójrzmy, co Zbawiciel mówi dalej: "Powiadam wam: Ten poszedł usprawiedliwiony do domu swego, tamten zaś nie. " (Łuk. 18:14).
Wiara celnika przejawiła się w jego sposobie zwrócenia się do Boga. Nie miał on swojej sprawiedliwości, całą nadzieję pokładał w Bogu. Wiara, jest to postawa duszy, która całkowicie poddaje się Bogu. Ona po prostu bezwarunkowo polega na Jego słowie. Ona spoczywa na Jego obietnicach i nie zadaje pytań. To co Bóg powiedział jest wystarczające. Dusza ma nadzieję i w ten sposób jedna się z Bogiem. Tylko wiara może uczynić człowieka sprawiedliwym przed Bogiem, ponieważ wiara mówi, że nie ma swojej sprawiedliwości, nie ma niczego, czym mógłby pochwalić się przed Bogiem.

Jeśli wiara jest tak potrzebna, to co to znaczy - wierzyć? Chrystus powiedział: "Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. " (Jana 3:16). A w naszym tekście czytamy, że "Sprawiedliwy będzie żył z wiary. " Wszystko opiera się na tym słowie - wiara. Dlatego tak ważne jest, abyśmy zrozumieli jego znaczenie. "Jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz. " (Rzym. 10:9). To i jest znaczenie wiary. Polegajmy więc na miłosierdziu Bożym, na dokonanym przez Chrystusa dziele odkupienia.

Te słowa: "sprawiedliwy będzie żył z wiary", jak wspominałem cytowane są trzy razy w Nowym Testamencie. Spójrzmy w jakich miejscach są cytowane. W Liście do Rzymian, do Galatów i do Hebrajczyków. Temat Listu do Rzymian, jak wiemy, dotyczy zbawienia, Listu do Galatów o wolności, tj. wolności, którą mamy w Chrystusie Jezusie, a List do Hebrajczyków mówi o wierze. Apostoł Paweł napisał do Rzymian: "Nie wstydzę się ewangelii Chrystusowej ...", a Ewangelia mówi o tym, jak człowiek może otrzymać zbawienie, tj. przez wiarę. List do Galatów mówi nam w jaki sposób uwolniliśmy się od jarzma grzechu i zakonu. I tu znowu apostoł Paweł powtarza słowa: "Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. " (Gal. 3:11). W Liście do Hebrajczyków wskazuje, że wiara jest podstawą życia. Wiara daje zwycięstwo we wszystkich okolicznościach naszego życia. Tu kochani nie chodzi o uczucia, ale o prosty akt naszej wiary. Musimy całkowicie zawierzyć Jezusowi Chrystusowi, a wtedy będziemy żyli. Sprawiedliwy swoją wiarą, przez poddanie się łasce Bożej, będzie żył. To i jest Ewangelia. Wszystko, czego Bóg oczekuje od nas, to wiary, która całkowicie opiera się na Jego miłosierdziu. Nic więcej. A On uczyni resztę. On usprawiedliwi, On da życie i moc, aby Mu służyć.
Chwała Mu za to na wieki.

W Biblii, w księdze Hioba, słyszymy rozpaczliwe wołanie ludzkiej duszy. "Jak więc człowiek może być sprawiedliwy w obliczu Boga? " (Joba 25:4). Czy człowiek może usprawiedliwić się przed Świętym, Sprawiedliwym Bogiem? To są najważniejsze ze wszystkich pytań.
Jeśli grzesznik może zostać usprawiedliwiony, to jak to się dokonuje? Na te pytania chciałbym dzisiaj poszukać odpowiedzi.

W Liście do Rzymian w rozdziale 1 w wersecie 17 jasno i zdecydowanie powiedziane jest, że w Ewangelii Chrystusowej: "sprawiedliwość Boża bywa objawiona ...". Jak mamy rozumieć te słowa, że sprawiedliwość Boża objawiona jest w Ewangelii Chrystusowej?
Przede wszystkim należy dokonać rozróżnienia między ludzką sprawiedliwością, a sprawiedliwością Bożą. One są diametralnie przeciwstawne. Ci, którzy uważają, że ludzka sprawiedliwość jest tylko o stopień niżej od sprawiedliwości Bożej, że ona nie jest tak rozwinięta i że z biegiem czasu, stopniowo osiągnie Boży poziom, nie zrozumieli tego, co Słowo Boże mówi o sprawiedliwości Bożej. Ludzie stworzyli sobie taką teorię i powtarzają, że sprawiedliwość Boża i ludzka sprawiedliwość różnią się tylko w pewnym stopniu, ale w zasadzie są one tą samą sprawiedliwością.
Na przykład twierdzą, że chociaż czyny przestępcy, powiedzmy, są niesprawiedliwe, ale mimo wszystko nadal jest w nim coś dobrego. U ludzi porządnych to dobro jest bardziej rozwinięte – mówią i tworzona jest taka opinia, że w każdym człowieku jest cząstka sprawiedliwości, która jest miła Bogu. Jeśli tylko człowiek będzie tę sprawiedliwość rozwijał, to ostatecznie zostanie przyjęty przez Boga.

Od początku do końca Słowo Boże odrzuca taką koncepcję. Apostoł Paweł napisał do Tytusa: "On, tj. Bóg, Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego. " (Tyt. 3:5). A w Liście do Efezjan mówi: "Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. " (Ef. 2:8-9). W rozdziale czwartym Listu do Rzymian mówi: "Gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość. " (Rzym. 4:5).

Tę prawdę znajdziemy w podstawach całej Ewangelii. Dawid już w Starym Testamencie "nazywa błogosławionym człowieka, któremu Bóg udziela usprawiedliwienia, niezależnie od uczynków. " (Rzym. 4:6, Ps. 32:1). Spójrzmy na te słowa: "Błogosławieni, którym odpuszczone są nieprawości i których grzechy są zakryte; Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczyta grzechu. " (Rzym. 4:7-8).

Gdy tekst mówi, że Ewangelia Chrystusowa objawia sprawiedliwość Bożą, to faktycznie mówi, że Bóg wymaga od człowieka tego, czego człowiek nigdy nie może sam osiągnąć. Jaka byłaby niesprawiedliwość, jeśliby Bóg postawił takie warunki na prawo wejścia do nieba, które wypełnić mogłoby tylko niewielu. Jeśliby Bóg wymagał ludzkiej sprawiedliwości, to byłoby to niesprawiedliwe wobec tych, którzy nie potrafiliby całkowicie swoimi staraniami osiągnąć jej.

Dlatego Bóg przychodzi do nas i oferuje nam zbawienie i usprawiedliwienie, którego człowiek nigdy sam nie mógłby osiągnąć. Nigdy nie zrozumiemy Słowa Bożego, dopóki nie upewnimy się, że Święty Bóg żąda od nas niemożliwego. A gdy będziemy pewni tego, że nikt nie może spełnić wymagań Bożych, tylko wtedy może On nam dać darmo sprawiedliwość, której od nas żąda. Żaden człowiek nie wypełni w stu procentach Bożych wymagań. Nigdzie nie ma takiego człowieka, który osiągnąłby choćby 1%, z tego prostego powodu, że sprawiedliwość Boża nie ma nic wspólnego z sprawiedliwością ludzką, ponieważ "wszyscy staliśmy się podobni do tego, co nieczyste, a wszystkie nasze cnoty są jak szata splugawiona. " - mówi Słowo Boże. (Iz. 64:5).
Oto, jak Bóg widzi naszą sprawiedliwość. Na przestrzeni całej historii ludzkości, aż do przyjścia Zbawiciela tutaj, na Ziemi zostało wykazane, że wszyscy zgrzeszyli i wszyscy pozbawieni są chwały Bożej. Można powiedzieć, że ani jeden człowiek nie osiągnął nawet ludzkiego ideału sprawiedliwości, tym bardziej Bożego. Ale chwała Bogu, gdy przyszedł Zbawiciel sprawiedliwość Boża została objawiona każdemu, kto w Niego uwierzy.

Gdy Bóg po raz pierwszy obiecał upadłemu człowiekowi zbawienie, to obietnica ta była darem łaski Bożej. A dlaczego? Dlatego, że upadły człowiek jest grzesznikiem, niezdolnym do czynienia dzieł sprawiedliwości. I to moi drodzy prowadzi nas do podstawowego pytania: co znaczy - sprawiedliwość Boża? Jak możemy ją otrzymać? Czy jest dostępna dla wszystkich, czy tylko dla niektórych?

Przede wszystkim, aby uzyskać właściwą odpowiedź na pierwsze pytanie: co to jest sprawiedliwość Boża, musimy zwrócić się do Biblii. To jest nasz jedyny i ostateczny autorytet. Co oznaczają w Słowie Bożym słowa "usprawiedliwienie, usprawiedliwić się"?
Jeśli uważnie wnikniemy w Słowo Boże, w jakim znaczeniu użyte jest w Nim słowo – usprawiedliwienie, w różnych jego formach, wówczas odkryjemy, że słowo to nie oznacza - czynić sprawiedliwym, ale uważać lub uznać kogoś za sprawiedliwego. To nie oznacza, czynić człowieka z natury sprawiedliwym, ale po prostu Bóg uważa takiego człowieka za usprawiedliwionego.

W Liście do Galacjan w wersecie 2, rozdziale 16 wyraźnie stwierdza się, że człowiek nie zostaje usprawiedliwiony z uczynków zakonu. Dlaczego człowiek nie może być usprawiedliwiony przez Prawo? Dlatego, jak pisze dalej apostoł Paweł, "Bo wszyscy, którzy polegają na uczynkach zakonu, są pod przekleństwem. " Napisano bowiem: "Przeklęty każdy, kto nie wytrwa w pełnieniu wszystkiego, co jest napisane w księdze zakonu. " (Gal. 3:10).
Zauważmy te słowa - w pełnieniu wszystkiego. Czy myślicie, że oznacza to tylko jedno przykazanie. O, nie. Oznacza to – wypełnienie wszystkich przykazań. Dlatego wymóg Boga wobec ludzi, którzy są pod Prawem jest taki: Wypełnić wszystko, co jest napisane w księdze Zakonu.

Tak, z chwilą, gdy najmniejsze przykazanie zakonu zostanie naruszone przez człowieka, usprawiedliwienie go uczynkami zakonu będzie absolutnie niemożliwe. Tak więc wszyscy, którzy polegają na uczynkach zakonu znajdują się pod przekleństwem. Bóg nie dał zakonu ludziom, aby przez niego usprawiedliwiali się, ale aby uświadomić im ich grzech.

A teraz ktoś zapyta: jeśli takie jest położenie człowieka, to w jaki sposób może on otrzymać usprawiedliwienie, tj. jak człowiek może być sprawiedliwy przed Bogiem? Spójrzmy, co mówi Słowo Boże: "Ale teraz niezależnie od zakonu objawiona została sprawiedliwość Boża, o której świadczą zakon i prorocy, Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich wierzących i na wszystkich wierzących." (Rzym. 3:21-22).
Czy może być wyraźniej. Nasze usprawiedliwienie nie jest na podstawie naszych dobrych uczynków ani jakichkolwiek zasług, ale jest darem Bożym, który jest dostępny dla wszystkich wierzących. Każdy człowiek, bez wyjątku, może otrzymać je bez zapłaty.
Dlaczego bez zapłaty i żadnych zasług? Nie dlatego, że ten dar jest tani, wręcz przeciwnie, jest na tyle cenny, że nikt nie może go uzyskać inaczej, jako tylko jako dar, ponieważ źródłem tego daru jest odkupienie dokonane przez Jezusa Chrystusa na krzyżu Golgoty. Jesteśmy usprawiedliwieni Jego krwią i zbawieni dzięki Niemu od gniewu. Tak, podstawą naszego usprawiedliwienia jest przelana krew Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, Zbawiciela świata.

Jak wyraźnie o tym mówi Słowo Boże, że jesteśmy "usprawiedliwieni darmo, z jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie. Którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie odniósł się do przedtem popełnionych grzechów. " (Rzym. 3:24-25).

Jeśli to jest dar i nie mogę na niego zasłużyć, to jak mogę go otrzymać? Bóg nie narzuca człowiekowi zbawienia. Są ludzie, którzy go nie chcą. Ale ci, którzy go pragną, jak mogą je uzyskać? Tekst wyraźnie mówi, że przez wiarę.
Tak, gdy człowiek przestaje spełniać uczynki, by usprawiedliwić siebie i po prostu zaczyna wierzyć w Tego, Który usprawiedliwia bezbożnego, "wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość. " Tak mówi Słowo Boże.
Tu nie chodzi o to, czy my mamy wystarczająco uczynków, by przedstawić je dla naszego usprawiedliwienia, ale czy wierzymy w Tego, Który nas usprawiedliwia. Uczynki nie tylko nie mogą pomóc naszemu usprawiedliwieniu, a wręcz przeciwnie, stanowią przeszkodę. My nie naszymi uczynkami usprawiedliwiamy się, ale dzięki wielkiemu Jego dziełu. Jak trudno jest człowiekowi, który myśli, że ma przynajmniej w sobie iskierkę dobroci, uwierzyć, że może zostać zbawiony wyłącznie na podstawie zasług Jezusa Chrystusa, ceną Jego świętej krwi przelanej na krzyżu.

Ale spójrzmy, jaka to jest wiara, która zbawia? Kochani, wiara, która zbawia, musi być szczerą wiarą, a taka wiara dana jest nam przez Boga przez słuchanie Jego Słowa. Oto co mówi Pismo: "Jeśli ustami wyznasz Pana Jezusa i uwierzysz w swoim sercu, że Bóg wskrzesił go z martwych, będziesz zbawiony. Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu. " (Rzym. 10:9-10).

Co ma na uwadze Pismo Święte mówiąc - sercem wierzy się? To jest całe wnętrze ludzkiej natury, jego myśli, jego uczucia i jego pragnienia. Wierzyć sercem, znaczy wierzyć całym swoim jestestwem. Jest to przekonanie, które staje się dominującym czynnikiem w życiu wierzącego. Jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, ale jego wiara nie przejawia się w tym, co on wyznaje, wówczas taka wiara nie może go usprawiedliwić. Ona jest martwa.
Tak, jesteśmy usprawiedliwieni wyłącznie przez wiarę, ale ta wiara musi być prawdziwą, szczerą wiarą.

A jak ja mogę otrzymać taką wiarę? Przecież tę wiarę sam nie mogę w sobie wytworzyć, ponieważ wiara – to dar Boży. Bóg teraz daje nam tę wiarę, Jego ręka jest wyciągnięta do nas i On mówi - weźcie ją, ona jest wasza. "Wiara więc jest ze słuchania, a słuchanie - przez Słowo Boże. " (Rzym. 10:17).
W tej właśnie chwili, gdy słuchacie Słowa Bożego, wiara jest wam dana. Słowo Boże jest jak ziarno wpadające w ziemię, które wydaje owoc, a ten owoc - to wiara. To nie są ludzkie słowa, ale Boże i one mają w sobie życiodajny element wiary. Oto dlaczego Słowo Boże jest Słowem, które ma moc, aby obudzić wiarę w słuchających.

Mój przyjacielu, przyjmij to Słowo. To Słowo da Ci wiarę, która jest konieczna dla Twojego zbawienia. Jak wyraźnie powiedział o tym Zbawiciel: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł z śmierci do żywota. " (Rzym. 5:24). Czy masz tę wiarę? Jeśli nie, to możesz ją otrzymać. Jest ona dana każdemu, kto słucha Słowa Bożego.

Ale zwróćmy uwagę, jakie będą rezultaty usprawiedliwionej przez Boga duszy. Czy przejawia się ona w Tobie? Czy masz pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa?

Człowiek, będąc nie usprawiedliwionym, jest w nienawiści wobec Boga. Ale chwała Bogu, wrogość ta została usunięta przez śmierć Chrystusa i w tej samej chwili, gdy grzesznik uwierzy w Jezusa Chrystusa, zostaje usprawiedliwiony i ma pokój z Bogiem poprzez Jego Syna.
Czy masz ten pokój przyjacielu? Czy miłujesz swojego Pana Jezusa Chrystusa?

Zauważmy, że nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie przez śmierć, zmartwychwstanie i wstawiennictwo Pana Jezusa Chrystusa. Chwała i dziękczynienie Bogu, że dzieło dokonane przez Chrystusa na Golgocie nigdy nie utraci swojej mocy i wartości przed naszym Bogiem i Ojcem. Jeśli jesteś zbawiony, jeśli jesteś usprawiedliwiony, to nie jesteś już potępiony.

Tak, usprawiedliwienie jest kamieniem węgielnym w dziele zbawienia. Dlatego, jeśli nie jesteś jeszcze przyjacielu usprawiedliwiony przez Boga, nie masz pewności, że Twoje grzechy są odpuszczone, to dlaczego nie przyjść teraz do Niego i nie przyjąć tego cudownego daru Jego miłości? Możesz teraz zamienić splugawione szaty swojej sprawiedliwości na czyste, odświętne szaty sprawiedliwości Jezusa Chrystusa. Bez szat Jego sprawiedliwości, jesteś martwym i zgubionym grzesznikiem. Bóg oferuje Ci zbawienie, które On dokonał całkowicie przez Swojego Syna. On zaprasza Cię, abyś przyszedł do Niego i uwierzył. Jeśli jesteś gotowy przyznać się do swojego zgubnego stanu, że jesteś pod przekleństwem Bożym, to uczyniłeś już pierwszy krok w kierunku Boga.

Ale spełniłeś tylko połowę wymagań Bożych. Musisz upamiętać się i wyznać przed Bogiem, że jesteś upadłym grzesznikiem. Gdy przyznasz swój beznadziejny stan, wtedy On pokaże Ci, że całkowicie przyjął Cię przez śmierć Swojego Syna. Wówczas zdarzy się z Tobą to, co Chrystus powiedział o każdym, kto uwierzy w Niego, on ma " ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł z śmierci do żywota. " (Jana 5:24).
Tam, na krzyżu Golgoty, cała wina i brzemię Twojego grzechu zostały złożone na Chrystusa, a Bóg teraz daje Ci szatę sprawiedliwości Chrystusowej. Sąd nad Twoim grzechem przeszedł z Ciebie na Syna Bożego, a Ty jesteś Od niego uwolniony. Od tej chwili Wszechmogący Bóg widzi Cię przez sprawiedliwość Swojego Syna i widzi Cię ukrytym w Nim.
Pomyśl przyjacielu, że Bóg patrząc teraz na mnie, na Ciebie, przeklętych grzeszników, którzy wierzą w Jego Syna, widzi nas teraz w całej świętości i sprawiedliwości Pana Jezusa Chrystusa. Tak, Bóg z ciemności rozświecił serca nasze, aby zajaśniało poznanie chwały Bożej, która jest na obliczu Chrystusowym.

Jak cudowny to był dzień, w którym Chrystus Swoją wielką łaską oświecił moje serce, gdy okazał mi Swoją sprawiedliwość. Mój przyjacielu, On chce uczynić to i z Tobą. On tylko czeka na Twoją zgodę, Twoją wiarę i jak tylko Ty otworzysz drzwi Swojego serca, światłość sprawiedliwości oświetli Twoją duszę i staniesz się dzieckiem Bożym.
Niech Pan pomoże Ci uczynić to teraz.