TAK, PRZYJDĘ WKRÓTCE

 Wiele razy na stronicach Biblii możemy przeczytać takie słowa: „Oddał chwałę Bogu!” (Łuk. 17:18). „Oddajcie Panu chwałę i moc. Oddajcie Panu chwałę Jego imieniu... Czcijcie Pana w blasku Jego świętości. ” (1Krnk. 16:28-29). Czy my przywiązujemy należytą uwagę do faktu, że jest to jedno z ważniejszych przykazań w Biblii? Jesteśmy tu na Ziemi tylko w jednym celu - aby chwalić Boga. Pozbawić Boga tej chwały - oznacza postawić siebie w bardzo niebezpiecznym położeniu, pod wpływ wroga naszej duszy.

Co powstrzymuje człowieka przed oddawaniem czci i chwały Bogu? Co stało się między Bogiem a człowiekiem, co uniemożliwia stworzeniu oddawać cześć i chwałę jego Stwórcy? Pycha! A pycha jest obrzydliwością w oczach Boga. Zauważmy, że pycha jest korzeniem grzechu pierworodnego. Ewa chciała wiedzieć co jest dobre, a co złe, podobnie, jak Bóg. Adam również myślał, że sięgnie wyżyn Bożych i zjedli zakazany owoc w ogrodzie Eden. Kto ich skusił i zwiódł by popełnili ten grzech? Nikt inny jak ten, który sam się wywyższał i chciał zająć miejsce Boga. I tak pycha swoim fałszywym blaskiem zaślepia i zaciemnia umysł ludzki.

Poznanie Boga jest dostępne dla każdego człowieka, jeśli tego chce, przez dwóch konkretnych świadków: naturę, która jest dziełem Bożym i sumienie - wewnętrzny głos człowieka. Gdyby człowiek uważniej przyglądał się naturze i wsłuchał się w swój wewnętrzny głos, to Bóg dałby mu więcej światła i wiedzy o Sobie. I tutaj właśnie pycha powstrzymuje człowieka przed dziękowaniem i wychwalaniem swojego Stwórcy za to, co już zostało mu dane. Bóg wypowiada najpoważniejsze słowa i zapowiada surowy sąd nad pysznymi. „Pycha kroczy przed zgubą, a wyniosłość przed upadkiem. ” (Przyp. 16:18). „Pan wywróci dom pysznych. ” (Przyp. 15:25). „Albowiem dzień Pana zastępów przyjdzie na wszelkiego pysznego i wyniosłego, i na każdego wywyższonego, że będzie poniżony. ” (Iz. 2:12). „Bóg się pysznym przeciwstawia, a pokornym łaskę daje. ” (Jak. 4:6).

Dlaczego Bóg czuje takie obrzydzenie do pychy? Ponieważ pycha nie pozwala człowiekowi oddawać cześć Bogu. Całe Jego stworzenie oddaje Mu chwałę. Niebiosa głoszą chwałę Bożą, a aniołowie oddają chwałę Bogu na wysokościach. „Chwalić Mnie będą zwierzęta polne” - mówi Pan, „szakale i strusie, że dostarczyłem na pustyni wody. ” (Iz. 43:20). Dlaczego człowiek nie chce oddawać chwały Bogu? Powodem jest jego upadła, pyszna natura.

Na stronicach Biblii znajduje się pouczająca opowieść o królu Nabuchodonozorze. On jest przedstawiony jako jeden z najpotężniejszych monarchów. Z ludzkiego punktu widzenia miał wiele powodów do dumy. Był największym dowódcą wojskowym, który podbił cały znany ówczesny świat. Był władcą, który wiedział, jak samodzielnie rządzić całym swoim imperium. Ponadto był wielkim mówcą i osobą wykształconą, dobrze zorientowaną w dziedzinie różnych nauk. Czytamy o nim, jak „przechadzając się po pałacu królewskim w Babilonie, król powiedział: Czy to nie jest ów wielki Babilon, który zbudowałem na siedzibę króla dzięki potężnej mojej mocy i dla uświetnienia mojej wspaniałości? ” (Dan. 4:26-27). Chociaż Nabuchodonozor był poganinem, miał jednak pewną wiedzę o Bogu. On wiedział z własnego doświadczenia, kim jest Bóg i o tym powiedziane jest w Księdze proroka Daniela.

Ale, zgodnie ze słowami apostoła Pawła, „poznawszy Boga, nie uwielbił go jako Boga i nie złożył mu dziękczynienia, lecz znikczemniał w myślach swoich, a jego nierozumne serce pogrążyło się w ciemności. ” (Rzym. 1:21). A jakie były tego następstwa? Zanim skończył wychwalać siebie, nagle zagrzmiał głos z nieba: „Oznajmia ci się, królu Nebukadnesarze, że władza królewska zostaje ci odjęta. ” (Dan. 4:28). Krótko i znacząco! „Chwały mojej nie dam innemu. ” - tak mówi Pan. (Iz. 42:8). Pan ma zawsze ostatnie słowo!

W jednej chwili odebrane zostało mu wszystko, co król zdobył siłą i swoim geniuszem. Ale to nie wszystko. Nie tylko został pozbawiony królestwa. Głos z nieba powiedział też: „Będziesz wypędzony spośród ludzi, będziesz mieszkał ze zwierzętami polnymi, trawą jak bydło będą cię karmić aż poznasz, że Najwyższy ma władzę nad królestwem ludzkim i że je daje temu, komu chce. Wypędzony został spośród ludzi i jadał trawę jak bydło, a rosa niebieska zraszała jego ciało, aż jego włosy urosły jak u orłów pierze, a jego paznokcie jak u ptaków pazury. ” (Dan. 4:29-30). Bóg pozbawił króla zdrowego rozsądku, ponieważ chciał przywłaszczyć sobie chwałę i nie oddał jej Bogu. Cóż za głupota chlubić się czymkolwiek lub kimkolwiek poza Bogiem! Bóg miłuje pokornych i tych, którzy są skruszonego serca.

Ale historia tego króla na tym się nie kończy. Nieco dalej w Księdze Daniela Nabuchodonozor  sam mówi, co się z nim stało: „A po upływie dni ja, Nebukadnesar, podniosłem oczy ku niebu; a gdy znowu rozum mi powrócił, wtedy błogosławiłem Najwyższego, a Żyjącego wiecznie chwaliłem i wysławiałem, gdyż jego władza jest władzą wieczną, a jego królestwo z pokolenia w pokolenie. A wszyscy mieszkańcy ziemi uważani są za nic, według swojej woli postępuje z wojskiem niebieskim i z mieszkańcami ziemi. Nie ma takiego, kto by powstrzymał jego rękę i powiedział mu: Co czynisz? W tym właśnie czasie powrócił mi rozum i dostojność i powróciła mi moja okazałość na chwałę mojego królestwa; moi doradcy i moi dostojnicy szukali mnie i znowu przywrócono mnie do godności królewskiej i dano mi jeszcze większą władzę. Teraz ja, Nebukadnesar, chwalę, wywyższam i wysławiam Króla Niebios, gdyż wszystkie jego dzieła są prawdą i jego ścieżki sprawiedliwością. Tych zaś, którzy pysznie postępują, może poniżyć. ” (Dan. 4:31-34).

Pierwszą rzeczą, jaką musi uczynić grzesznik, to ukorzyć się przed Bogiem. To jest upamiętać się – przyznać, że jest grzesznikiem, przyjść do Boga jak żebrak, który zależny jest od łaski Bożej. Człowiek nie może żądać niczego od Boga. Żadne ciało nie może się niczym chlubić przed Bogiem. Wszyscy zgrzeszyliśmy i pozbawieni jesteśmy chwały Bożej, jak mówi Pismo. (Rzym. 3:23). To jest Boży warunek naszego zbawienia.                               Ukorz się przyjacielu, nie licząc na żadne swoje dobre uczynki, wyznaj swoje grzechy i wiarą przyjmij Jezusa Chrystusa do swojego serca. Będzie to pierwsza akt uwielbienia Boga z twojej strony. Pamiętaj, że jesteśmy tu na tej Ziemi z jednego powodu, w jednym celu, dla którego Bóg stworzył człowieka i całe stworzenie. Stworzył wszystko na Swoją chwałę. Szczęście człowieka zależy właśnie od tego, czy oddaje tę chwałę Bogu. Jeśli postawimy sobie jakiś inny cel, nieważne jak wzniosły, idealny i nieważne jak pożądane by było jego osiągnięcie, ale jeśli nie jest to uwielbienie Boga, to ten cel jest fałszywy. Jeśli zaś wyznaczymy sobie za cel naszego życia wielbienie Boga, to jesteśmy naprawdę błogosławieni i szczęśliwi!

Słowo Boże mówi jasno w tej kwestii: „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Bożą. ” (1Kor. 10:31). „I wszystko, cokolwiek czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa, dziękując przez niego Bogu Ojcu.” (Kol. 3:17). Nie tylko człowiek, ale cała przyroda i cały wszechświat są stworzone na chwałę Bożą. Psalmista Dawid mówi: „Niebiosa opowiadają chwałę Boga, A firmament głosi dzieło rąk Jego. ” (Ps. 19:2).

Pozwól, że zapytam Cię przyjacielu, czy Twoje życie jest na chwałę Boga? Pierwszą oznaką odkupionej duszy jest pragnienie wielbienia Boga. Jeśli nie masz tego pragnienia, to jeszcze nie stałeś się nowym stworzeniem, nie przyjąłeś Chrystusa do swojego serca. Przyjdź do Niego teraz, a On dokona Swoje wielkie dzieło w Twojej duszy i Ty uwielbisz Go. Przyjmij ten Jego wspaniały dar zbawienia, jeśli jeszcze tego nie uczyniłeś! Niech sam Duch Boży w tym Ci dopomoże. Amen.