"…Odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. "
Powyższy fragment cytatu pochodzi z Ewangelii Łukasza rozdziału 6 werset 37. Wybaczanie jest jedną z bardziej godnych podziwu cnót chrześcijanina. Trudno sobie wyobrazić, co by było, gdyby ludzie w ogóle, a wierzący w szczególności nie wybaczyli sobie wzajemnie krzywd i urazów .
Pismo Święte wielokrotnie wzywa wiernych, aby przebaczali sobie wzajemne urazy. W Ewangelii Mateusza czytamy: " Wtedy przystąpił Piotr do Niego i rzekł mu: " Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy? Mówi mu Jezus: Nie, powiadam ci: Do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy. " (Mat. 18:21-22).
Te słowa naszego Zbawiciela są radością dla naszych serc i poprzez nie Pan postawił nam na nieznanym dotąd poziomie zasadę przebaczania, która wynika z Jego nauk, oraz z nowego przykazania o miłości. Ale zastanówmy się, dlaczego Apostoł Piotr zadał to pytanie o przebaczaniu w takiej formie: " Czy aż do siedmiu razy? " Prawdopodobnie uzmysławiał sobie liczbę "siedem" – która wyraża pełnię boskości. Bądź co bądź Apostoł Piotr wiedział, że w Starym Testamencie według zakonu Mojżeszowego należało ukarać sprawcę taką samą szkodą, jaką on spowodował pokrzywdzonemu - " Oko za oko, ząb za ząb… "
Apostoł Piotr chciał znać zdanie Jezusa tyczące się kwestii przebaczania. I Pan dał mu wyczerpującą odpowiedź popartą przypowieścią o niemiłosiernym słudze, któremu król darował jego wielki dług, a który, nie darował niewielkiego długu swojemu współsłudze - dłużnikowi . " Wtedy przywołał go pan jego i rzekł mu: " Sługo zły ! Wszystek tamten dług darowałem ci, boś mnie prosił. Czy i ty nie powinieneś był zlitować się nad współsługą swoim, jak i ja zlitowałem się nad tobą? I rozgniewał się pan jego i wydał go katom, żeby mu oddał cały dług. Tak i Ojciec mój niebieski uczyni wam, jeśli każdy nie odpuści z serca swego bratu swemu. (jego przewinień). " (Mat. 18:23-35).
Gdy czytamy lub słyszymy tę przypowieść, nieświadomie odczuwamy uczucie oburzenia na "złego sługę". Ale zapominamy, że wszyscy jesteśmy tak bardzo podobni do tego sługi: Pan przebaczył nam całą naszą przeszłość. On i teraz przebacza nam tak wiele, a my tak i nie jesteśmy w stanie wybaczyć grzechów innym: osądzamy innych, podczas, gdy powinniśmy przebaczać z miłością. A przy tym sądzimy, że my czynimy mniej złego niż inni, jednocześnie bezlitośnie osądzając innych. Nasze serce przepełnione jest zimnymi wymaganiami i w nim nie ma już miejsca na przebaczenie. Zauważmy, że w tej przypowieści Jezus mówi, że Ojciec Niebieski postąpi z nami surowo, jeśli nie przebaczymy bliźniemu. Stąd wypływa wniosek, że niewystarczająco jest nie czynić zła, nie wyrządzać nikomu szkody, ale ważne jest, aby przebaczyć innym, jak Bóg nam przebaczył. O Bogu powiedziane jest, że On kocha wybaczyć " … Ale Ty jesteś Bogiem odpuszczenia, Miłosiernym i litościwym, Cierpliwym i wielce łaskawym…" (Neh. 9:17).
Ale o kim z nas można podobnie powiedzieć, choć każdy z nas powinien okazywać te same cechy, które są właściwe Ojcu Niebieskiemu. Nasz Pan jest wielce miłosierny, tak i Jego dzieci muszą być również miłosierne. Krótko mówiąc, u nas muszą być takie same uczucia, jak u Jezusa Chrystusa. Ten sam duch Chrystusowy powinien napełnić nas wszystkich, bo " kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest Jego. " Tak, to jest bardzo istotne.
Ale co to znaczy wybaczyć ? Wybaczać - to znaczy, nie pamiętać krzywd, urazów, zakrywać wszystko miłością, czynić dobro, a w żadnym wypadku nie mścić się. " A Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują. Abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebie …" (Mat. 5:44-45). Zauważmy, że postępując tak, odbieramy pragnienie u naszych sprawców postępowania z nami niesprawiedliwie. Apostoł Piotr mówi, że czyniąc dobro, my zamykamy usta niewiedzy ludzi głupich. (1Piot. 2:15).
My powinniśmy nieustannie wybaczyć dlatego, ponieważ przebaczenie rozładowuje napięcie i zmniejsza zło. Pan przypomina nam o potrzebie przebaczania, mówiąc: " A gdy stoicie i zanosicie modlitwy, odpuszczajcie, jeśli macie coś przeciwko komu, aby i Ojciec wasz, który jest w niebie, odpuścił wam wasze przewinienia. Bo jeśli wy nie odpuścicie, i Ojciec wasz, który jest w niebie, nie odpuści przewinień waszych. " (Mar. 11:25- 26). A w modlitwie " Ojcze nasz ", Jezus Chrystus uczy nas modlić się : " I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom. " Często zapominamy o tych słowach Pana i prosimy Go o przebaczenie, nie odpuszczając bliźnim ich przewinień. Pamiętajmy, że Bóg chce nas nauczyć najwyższego dobra, a droga do tego, prowadzi przez przebaczenie z naszej strony. " Zapamiętajmy te słowa: " Miłosierdzia chcę, a nie ofiary… " - mówi Pan w (Mat. 9:13).
Aby łatwiej było wybaczyć musimy uświadomić sobie, że zło weszło w człowieka z zewnątrz, że człowiek jest niewolnikiem grzechu. Każdy niewolnik jest jak więzień, jest człowiekiem cierpiącym, a dla strapionego musi być współczucie (Job. 6:14). Przebaczenie jest więc balsamem dla cierpiącej duszy .
Musimy wybaczać, ponieważ dopuszczamy się wszyscy wielu uchybień (Jak. 3:2) i dlatego potrzebujemy przebaczenia; przebaczajmy więc sobie wzajemnie.
Niektórzy mówią, że jeśli cały czas będziemy wybaczać, to niektórzy ludzie będą wykorzystywać to, a nawet nadużywać naszego przebaczenia i jeszcze bardziej będą gardzić nami. Sądząc po ludzku jest to prawda. Ale u Pana, nie. U Niego są tysiące sposobów, by bronić i chronić ludzi prostodusznych i umiejących wybaczyć. Apostoł Paweł mówi: "Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu ... Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan. " (Rzym. 12:19 ).
Ci, którzy żyją według tej zasady: " jak ty mnie, tak ja tobie " - być może coś i osiągną, ale sami siebie pozbawiają łaski i opieki Bożej. Pan mówi, że " błogosławieni są miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. " ( Mat. 5:7). Bądźmy więc niewinni jak gołębice, prostoduszni, jak dzieci, a Pan, będzie chronić i bronić nas.
Pismo Święte mówi: " Jeśliby zgrzeszył twój brat, strofuj go, a jeśli się upamięta, odpuść mu. " (Łuk. 17:3 ).
Podsumowując, trzeba przyznać, że my mało wybaczamy i czasami nie umiemy przebaczać, jak należy. Wydaje się nam, że odpuściliśmy, a nawet mówimy " wybaczam ci ", ale przy następnej okazji przypominamy krzywdy i urazy ponownie - to nie jest przebaczenie. Pan wybaczył niewierność Swoim uczniom bez słów o przebaczeniu. On po prostu powiedział: "Pokój wam! " - i ani słowa o ich zdradzie.
Muszę powiedzieć, że nie jest łatwo wybaczyć. Wiele osób mówi, że nie może wybaczyć bratu bezpodstawnej urazy. Tym niemniej wybaczyć trzeba, bo inaczej Bóg nie odpuści nam przewinień naszych. Tak więc módlmy się i prośmy miłosiernego Pana, by dał nam siłę, byśmy mogli nieustannie przebaczać bliźniemu, a to dlatego, ponieważ wybaczanie jest podstawową nauką praktycznego chrześcijaństwa.
