Wyznanie grzechu.
Wyznanie grzechów – to droga do Chrystusa. Jeśli wyznaję, że jestem wielkim grzesznikiem, to drogocenna krew Chrystusa oczyszcza mnie! Po tym jak apostoł Paweł wyznał: " zniszczenie grzesznego ciała " (Rzym. 6:6), to uwielbił Chrystusa dziękczynną chwałą: " Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! " (Rzym. 7:24). Spowiedź otwiera drogę do przebaczenia i łaski, a tym samym przyprowadza duszę do Chrystusa. Dopiero po tym, jak syn marnotrawny przyszedł i wyznał ustami: "zgrzeszyłem Bogu," serce ojca rozmiękło i ucałował syna. Po tym jak Dawid przyznał: " Zgrzeszyłem wobec Pana " prorok Natan rzekł mu o przebaczeniu: " Pan odpuszcza ci też twój grzech - nie umrzesz. " (2Sam. 12:13).
Ten, kto szczerze wyznaje grzech otrzymuje Bożą obietnicę przebaczenia: " Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. " (1Jana 1:9). Dlaczego apostoł Paweł nie powiedział: jeśli wyznamy grzechy nasze, to Bóg będąc miłosierny przebaczy nam nasze grzechy? Ponieważ chciał podkreślić, że Bóg jest wierny i sprawiedliwy i Sam zobowiązał się obietnicą przebaczać takim jak my. Jego sprawiedliwość jest gwarancją przebaczenia dla człowieka, który wyzna grzech i przyjdzie ze skruszonym sercem przez wiarę w Chrystusa. Jakże rozsądne i proste jest to przykazanie, które mówi, abyśmy wyznali swój grzech! Jeśli jedna osoba wyrządzi krzywdę drugiej, to cóż może być bardziej mądrzejszego od przyznania się do tego, że źle postąpiliśmy? Nasz grzech boli Boga i zgodne ze zdrowym rozsądkiem należy wyznać wyrządzoną Bogu zniewagę.
Jak ogromna jest różnica między pierwszym przymierzem a drugim! W ramach pierwszego przymierza, jeśli popełniłeś grzech, to za grzech - śmierć, w drugim przymierzu, jeśli wyznasz grzech, to otrzymasz odpuszczenie. Zgodnie z pierwszym przymierzem poręczenie nie było dopuszczalne, według przymierza łaski, jeśli zgrzeszyłeś, ale wyznałeś swój grzech, Chrystus będzie twoim Poręczycielem. Jakaż może być bardziej prosta droga do zbawienia człowieka, niż szczera spowiedź? "Tylko uznaj swoją winę …" (Jer. 3:13). Bóg mówi nam: "Ja nie pragnę byście przynosili ofiarę całopalną z baranków by odkupić grzechy swoje, nie pragnę owoców żywota waszego, za grzechy duszy waszej, "Tylko uznaj winę swoją " - wskaż i wyznaj swoje winy, a otrzymasz odpuszczenie.
Uwolnij się od grzechu poprzez wyznanie, a wtedy - "…zbawienie stanie się udziałem domu tego… " (Łuk. 19:9.
Jest jeszcze jeden aspekt, a dotyczy on sumienia: Czy zobowiązani jesteśmy wyznawać nasze grzechy przed ludźmi? Czy domaganie się, by podczas spowiedzi osoba wyznawała swoje grzechy księdzu na ucho, bo inaczej nie będą mu odpuszczone, jest zgodne z Słowem Bożym. Opieranie się na wersecie Pisma Świętego: " Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim…" (Jak. 5:16) może oznaczać również, że kapłan powinien wyznać grzechy przed ludźmi, tak, jak oni przed nim, ponieważ przed Bogiem są równi. „Tajemna” spowiedź - jest jedną z złotych nauk papieskich. Podobnie jak złowiona ryba, która przynosi pieniądze w ustach z Ewangelii Mateusza: "…zarzuć wędkę i weź pierwszą złowioną rybę, otwórz jej pyszczek, a znajdziesz stater…" (Mat. 17:27). I choć nie jestem za wyznawaniem grzechów przed ludźmi w takim znaczeniu, to jednak myślę, że istnieją trzy przypadki, gdy trzeba przyznać się i wyznać grzech przed człowiekiem:
(1) Po pierwsze, gdy człowiek dopuścił się skandalicznego grzechu, obrażając i urażając jednych i powodując jednocześnie upadek innych, powinien on publicznie przyznać się i wyznać grzech, aby jego „pokajanie” było tak samo widoczne, jak jego przestępstwo (2 Kor 2:6-7).
(2) Po drugie, gdy człowiek wyznał swój grzech Bogu, ale na jego sumieniu nadal on ciąży i nie ma pokoju w swej duszy, to konieczne jest wyznanie swojego grzechu przed rozsądnym, bratem - przyjacielem, który wspólną modlitwą pomoże, doradzi i wesprze odpowiednim słowem. (Jak. 5:16).
(3) Po trzecie, jeśli jedna osoba oczerniła drugą i zniesławia jego dobre imię w społeczeństwie, musi to przed nią wyznać. Człowiek, który zniszczył dobre imię innego, lub za pośrednictwem fałszywych zeznań skrzywdził kogoś innego, powinien wyznać swoją winę i prosić go o przebaczenie: " Jeślibyś więc składałbyś dar swój na ołtarzu i tam wspomniałbyś, iż brat twój ma coś przeciwko tobie, zostaw tam dar swój na ołtarzu, odejdź i najpierw pojednaj się z bratem swoim, a potem przyszedłszy, złóż dar swój. " (Mat. 5:23-24). Niech nikt nie myśli, że świętość ołtarza oczyści go od grzechu, modlitwy będą daremne, dopóki nie uspokoi się gniew brata waszego, a wy wyznacie winy przed nim.
