TAK, PRZYJDĘ WKRÓTCE

 Dzisiaj rozważę jeden z fragmentów Słowa Bożego, który można znaleźć w 1 Liście Jana w rozdziale 1, wersety 8 i 9. „Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma. Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. ” Ten fragment mówi nam wszystko, o czym każdy grzesznik powinien wiedzieć. Tej prawdy prościej i jaśniej nie da się wyrazić. Fakt, że człowiek zgrzeszył i dlatego jest winny przed Bogiem, i że Bóg, pod pewnymi warunkami, jest gotów przebaczyć grzesznikowi, jest tą prawdą, którą mamy przed sobą. Żadna dusza nie może uciec przed faktem grzechu. Każdy z nas odziedziczył grzech i dlatego jest on w nas. Dlatego tekst mówi: „Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma. ”

Ale z drugiej strony ważnym faktem jest, że Bóg jest gotów przebaczyć i oczyścić tego, kto wyznaje Mu grzechy swoje. Niektórzy mogą się zastanawiać, dlaczego mówię tak prosto i zawsze kładę nacisk na zbawienie. Czynię to, ponieważ pragnieniem mego serca jest dotrzeć w pierwszej kolejności do niewierzących, którzy jeszcze nie oddali się Panu. A tych, którzy Mu się oddali - utwierdzić w zbawieniu, które otrzymali w Jezusie Chrystusie.

Zatrzymajmy się na początek na pierwszej myśli tekstu. Powiedziane jest: „Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy. ” Czy można w ogóle sobie wyobrazić takich ludzi, którzy mogliby powiedzieć, że nie mają grzechu. Ale jeśli Biblia tak mówi, to są tacy ludzie. Przypomnijmy sobie choćby faryzeusza, o którym Chrystus mówił w przypowieści o celniku i faryzeuszu. Możemy mówić, że jest to przypowieść, ale zauważmy to, że Chrystus nigdy nie opowiadał bajek w swoich przypowieściach. Jego przypowieści są zaczerpnięte z prawdziwego życia, na przykład: siewca, syn marnotrawny, zagubiona owca itp. To wszystko z życia.

W tej przypowieści faryzeusz w swojej modlitwie mówi Bogu, jaki jest dobry, że nie jest taki, jak inni ludzie: rabusie, oszuści, cudzołożnicy, czy jak celnik, który stał wówczas u drzwi świątyni, na którego oskarżający go faryzeusz wskazywał swoim palcem. Drodzy przyjaciele, pamiętajmy zawsze, że ilekroć wskazujemy oskarżycielsko  na kogoś palcem, to najpierw spójrzmy trzy razy na siebie. Następnie faryzeusz wyliczył Bogu wszystkie swoje dobre uczynki, które czynił, mówiąc: „Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę z całego mego dorobku. ” (Łuk. 18:12). Jakże często spotykamy takich ludzi, którzy zawsze chcą nas przekonać, że oni są tacy dobrzy.                                                                                                   Jego ufność, jak mówi Księga Hioba, jest jak babie lato, a jego wiara - jak pajęczyna, którą pająk tworzy ze swojego ciała, a zostaje ona zmieciona jednym ruchem miotły, tak są wszystkie dobre uczynki, wytwory grzesznika którymi on utkał sobie swoją własną sprawiedliwość. One nie mogą być przyjęte przez Świętego Boga. Bóg mówi, że wszystkie nasze dobre uczynki są jak splugawiona szata. Grzesznik potrzebuje lepszej sprawiedliwości niż jego własna, gdy pragnie odziedziczyć Królestwo Boże.

W tym samym rozdziale 18 jest napisane o pewnym młodym człowieku, który przyszedł do Chrystusa z pytaniem: co powinien czynić, aby odziedziczyć życie wieczne? Chrystus mówi mu: „Znasz przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa, czcij ojca swego i matkę swoją. ” (Łuk. 18:20). Załóżmy, że było tak, że on nigdy nie kradł, zawsze czcił rodziców, nie cudzołożył, nikogo nie zabił, nie składał fałszywego świadectwa. Jednak Chrystus znalazł w nim jeden niedostatek, jeden grzech - on służył bogu mamony i składał swoje ofiary na jego ołtarzu. Bogactwo go zgubiło. Słowo Boże mówi, że „wszyscy zgrzeszyliśmy i wszyscy jesteśmy pozbawieni chwały Bożej. ” (Rzym. 3:23).

Tak, Boga nikt nie oszuka. On wie o nas wszystko. Cała tragedia jest w tym, że tacy ludzie oszukują nie Boga, ale samych siebie. Słowo Boże mówi: „Albowiem nie ma nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajnego, o czym by się dowiedzieć nie miano. ” (Mat. 10:26). Tak więc przyjacielu, na próżno skrywasz swój grzech. Prędzej czy później zostanie on ujawniony przez Boga. Aby Twój grzech nie został ujawniony, musisz upamiętać się i wyznać swój grzech oraz otrzymać przebaczenie i oczyszczenie z twoich grzechów. Tylko wtedy, gdy krew Chrystusa je omyje, tylko wtedy będą skryte.

Przypomnijmy Dawida który myślał, że ukryje swój grzech planując śmierć Uriasza, a następnie grzech nierządu, który popełnił z żoną Uriasza, Batszebą, gdy wziął ją za żonę. Ale niestety nadszedł moment, gdy całe państwo Dawida dowiedziało się o tym ohydnym grzechu. Wiedząc, że człowiek jest grzesznikiem, że nie ma ani jednego sprawiedliwego, możemy teraz powiedzieć słowami Hioba: „Doprawdy, wiem, że tak jest. Lecz jak człowiek miałby być usprawiedliwiony przed Bogiem? ” (Hioba 9:2). Na to pytanie odpowiada nasz tekst: „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. ”

Ktoś powiedział, że najtrudniejsze są te dwa słowa - ja zgrzeszyłem. Te słowa są trudne do wypowiedzenia z głębi serca. Oczywiście usta mogą wypowiedzieć te słowa, ale mówię, że trudno je wypowiedzieć z głębi serca. Biblia podaje nam przykłady takiego nieszczerego wyznania lub powtarzania tych słów. Przypomnijmy, jak Mojżesz i Aaron przyszli do faraona i zażądali w imieniu Pana, aby wypuścił lud Izraela, by złożyli na pustyni ofiarę Panu. Faraon im odpowiedział: „Któż to jest Pan, bym miał słuchać głosu jego i wypuścić Izraela? ” (2Moj. 5:2). Sam jestem sobie bogiem. Gdy jednak zaczęły się straszne egipskie plagi, wezwał Aarona i Mojżesza i powiedział im, aby się wstawili się za nim do Boga. A nawet dodał te słowa - „Tym razem zgrzeszyłem. Pan jest sprawiedliwy, a ja i lud mój jesteśmy grzeszni. ” (2Moj. 9:27). Dalsza historia egipskich plag pokazała jednak, że faraon nie był szczery w wypowiadanych słowach i dlatego zginął w otchłani morskiej ze wszystkimi rydwanami i wojskiem.

Jednak Biblia podaje także przykłady szczerego upamiętania. Gdy prorok Natan przyszedł do Dawida, aby przekonać go o jego grzechu, Dawid w głębokim smutku w sercu wyznał grzech swojego serca: „Zgrzeszyłem wobec Pana. Natan zaś rzekł do Dawida: Pan również odpuścił twój grzech. ” (2Sam. 12:13). Ale jeśli przeczytamy nieco dalej, zobaczymy, że Dawid musiał ponieść karę za ten grzech.

To dotyczy wszystkich dzieci Bożych. To jest, gdy człowiek wierzący grzeszy, Pan nie odbiera mu zbawienia, ale dyscyplinuje go, nakazuje, aby nauczył się nie grzeszyć. Bóg stosuje różne rodzaje kar. Apostoł Paweł mówi w Liście do Koryntian o tych, którzy niegodnie uczestniczą przy stole Pańskim. Z tego powodu pisze: „Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło. ” (1Kor. 11:30). Oznacza to, że słabość, choroba i śmierć są trzema drogami, którymi Bóg posługuje się, aby przekonać Swoje dziecko, aby nie grzeszyło.

Dalej w tekście następuje cudowna obietnica - „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. „ Tak więc, jeśli wyznamy grzechy nasze, Bóg ze względu na swoją sprawiedliwość i wierność swoim obietnicom przebaczy nam wszystkie nasze grzechy. Apostoł Piotr będąc w domu Korneliusza powiedział o Nim, tj. o Jezusie Chrystusie „O nim to świadczą wszyscy prorocy, iż każdy, kto w niego wierzy, dostąpi odpuszczenia grzechów przez imię Jego. ” (Dzieje 10:43). Ludziom trudno jest sobie wyobrazić, że jeszcze na Ziemi mogą mieć pełną i absolutną pewność, że ich grzechy zostały odpuszczone. Człowiek nie może mieć tej pewności, dopóki Duch Święty nie objawi mu, na jakiej podstawie Pan odpuszcza grzechy.

Niektórzy myślą, że człowiekowi mogą być przebaczone grzechy, ponieważ czynił dobre uczynki lub że wyprosił to przebaczenie. Absolutnie nie. Człowiek nie może zasłużyć na przebaczenie grzechów żadnymi uczynkami, a także nie może wybłagać, jak mówią, zadośćuczynić za swoje grzechy. To jest niemożliwe. Każdy grzesznik musi być przekonany, tak jak król Dawid był przekonany, że popełnił grzech przeciwko Bogu. „Przeciwko tobie samemu zgrzeszyłem i uczyniłem to, co złe w oczach twoich, abyś okazał się sprawiedliwy w wyroku swoim, czysty w sądzie swoim. ” (Ps. 51:6). Dlatego ani jeden człowiek nie może naprawić swojego grzechu, ponieważ zgrzeszył przeciwko Bogu.

Ale Bogu niech będą wieczne dzięki, że w swoim wielkim miłosierdziu dał podstawę, na której uznał za możliwe przebaczenie grzechów Tobie i mnie. „Niechże więc będzie wam wiadome, mężowie bracia, że przez tego (Chrystusa) zwiastowane wam bywa odpuszczenie grzechów. ” (Dzieje 13:38). Jedyną podstawą dzięki której Bóg może nam przebaczyć, jest krzyż Jezusa Chrystusa i nic więcej. Przebaczenie, które jest nam tak łatwo dostępne, kosztowało Boga śmierć Jego Syna na Golgocie. Przebaczenie jest darem Bożej łaski. Bóg nie może i nie mógł przebaczyć grzesznikowi, który jest przestępcą Bożego prawa. Jednocześnie tym aktem znosi On znaczenie swojej własnej sprawiedliwości. „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. ” (Jana 3:16). Oznacza to, że przez zwiastowanie Chrystusa, obwieszcza się nam odpuszczenie grzechów. A ten, kto teraz pokłada ufność w zasługach Jezusa Chrystusa, otrzymuje przebaczenie grzechów i życie wieczne. To znaczy, że przez wzgląd na Niego, przez wzgląd na zasługi Chrystusa, przez wzgląd na to, że Chrystus zamiast mnie poniósł karę, otrzymuję przebaczenie winy za moje grzechy.

Ofiara Chrystusa na Golgocie jest tak mocna w swoim zaspokojeniu sprawiedliwości Bożej, że Słowo Boże mówi: „Takie zaś jest przymierze, jakie zawrę z nimi po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich serca i na umysłach ich wypiszę je, dodaje: A grzechów ich i ich nieprawości nie wspomnę więcej. ” (Hebr. 10:16-17). A tam, gdzie jest przebaczenie grzechów, nie ma już potrzeby składania za nie ofiary. On zmiłował się nad nami, wziął na siebie karę, na którą my zasłużyliśmy. Czyż nie jest to łaska, aby my, jak mówi apostoł Paweł, „którzy niegdyś byliśmy mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki nasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby nas stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych. ” (Kol. 1:21-22). Przebaczenie oznacza nie tylko to, że jestem wybawiony od wiecznego piekła i przynależę do nieba, przebaczenie oznacza, że ​​narodziłem się na nowo i mam nowe relacje z Bogiem przez Jezusa Chrystusa. Cud odkupienia polega na tym, że Bóg dał mi nowe życie, uczynił nowym stworzeniem w Chrystusie Jezusie. Przebaczenie nie oznacza, że ​​Bóg po prostu przebaczył i zapomniał o wszystkich moich grzechach i to wszystko. On i to uczynił, ale przebaczając mi, przemienił mnie.

Mój przyjacielu, czy Twoje grzechy są odpuszczone. Ty powiesz, jakże ja mogę to powiedzieć z pewnością. „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. ” Słowo Boże to potwierdza. Jeśli nie wierzymy Słowu Bożemu, to czynimy Boga kłamcą. Ale jest i drugie świadectwo - człowiek któremu przebaczono - on jest nowym stworzeniem, ma nowe życie. Stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe. „Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili. ” (Ef. 2:10). „Albowiem łaską zbawieni jesteśmy przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. ” (Ef. 2:8-9). Oto zbawiona dusza przejawia dobre uczynki jako ciało nowego stworzenia. Po owocach poznamy je.                                      Czy wyznałeś Bogu swoje grzechy, przyjacielu? Możesz to uczynić teraz mówiąc: Panie, bądź miłościw mnie grzesznemu, przebacz moje grzechy przez wzgląd na Jezusa Chrystusa. On, będąc wiernym i sprawiedliwym, przebaczy Ci grzechy Twoje i oczyści Cię z wszelkiej nieprawości. Amen.