TAK, PRZYJDĘ WKRÓTCE

Jako podstawę rozważania wezmę dzisiaj wersety 19 i 20 z rozdziału 4 Ewangelii Jana. Mówią one tak: „Kobieta mu powiedziała: Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Nasi ojcowie na tej górze czcili Boga, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy go czcić. ” To była odpowiedź Samarytanki na słowa Jezusa, której tylko co On ukazał jej grzeszne życie. Najpierw Chrystus mówił jej o darze Bożym, o zbawieniu, o źródle wody wytryskującej ku życiu wiecznemu.                                                                                                    Na samym początku rozmowy z Samarytanką Pan jednak powiedział: „Gdybyś znała dar Boży i tego, który mówi do ciebie: Daj mi pić, wtedy sama prosiłabyś go, i dałby ci wody żywej. ” (Jana 4:10). I jak tylko ona powiedziała: „Panie, daj mi tej wody, abym nie pragnęła i tu nie przychodziła, by czerpać wodę. ”, to Jezus mówi jej: „Idź, zawołaj męża swego i wróć tutaj! ” (Jana 4:15-16). Zanim ona zdążyła poprosić o tę życiodajną wodę, Pan wskazał jej najbardziej bolesne miejsce w jej życiu. Ukazał jej grzech.

Drodzy przyjaciele, Bóg w żaden sposób nie może pominąć grzechu w życiu człowieka. Grzech zerwał społeczność między Bogiem a człowiekiem, dlatego aby przywrócić tę jedność, pierwszą rzeczą, którą musi uczynić człowiek, jest wyznanie swojego grzechu. Człowiek musi upamiętać się. Kobieta przyznała, że ​​żyła w grzechu cudzołóstwa i dlatego mówi: „Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Nasi ojcowie na tej górze czcili Boga, a wy (Żydzi) mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy go czcić. ”                                                     O ileż łatwiej byłoby powiedzieć: Panie, oczyść mnie, przebacz mi, usuń mój grzech i daj mi tę żywą wodę. Nie zaprzeczyła, że ​​jest grzesznicą, ale niestety nie wiedziała, że ​​Ten, który wskazał jej grzech, może jej również przebaczyć i usunąć jej grzech. Panie, mówi: „Widzę, że jesteś prorokiem. ” Przed Tobą nie mogłam ukryć mojego grzechu. Jesteś mężem Bożym, widzisz mnie na wskroś. Teraz proszę Cię, powiedz mi: gdzie mi znaleźć wybawienie? Gdzie mogę odkupić mój grzech? Gdzie mam iść? „Ojcowie nasi na tej górze oddawali Bogu cześć; wy zaś (Żydzi) mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy Bogu oddawać cześć. ”

Co ona miała na myśli? Panie, nie wiem, gdzie mam czcić Boga, tu czy tam. Jestem gotowa czcić Boga na każdym miejscu, jeśli tylko On mnie przyjmie. Powiedz mi, a uczynię tak, jak mi wskażesz. Kobieta doskonale wiedziała, że ​​bez ofiary uwielbienie Boga jest niemożliwe. Samarytanie, tak jak Żydzi składali ofiary Bogu, ale nie w Jerozolimie, a w swojej świątyni na górze Garizim. I właśnie tę górę miała na myśli kobieta, gdy powiedziała: „Nasi ojcowie na tej górze czcili Boga. ”                                                                                                                         Gdzie złożyć Bogu ofiarę za grzech - tu na Górze Garizim czy w Jerozolimie? Oto co ją teraz niepokoiło? Dlatego Jezus jej mówi: „Kobieto, wierz mi, że nadchodzi godzina, gdy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcić Ojca. Wy (Samarytanie) czcicie to, czego nie znacie, a my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie pochodzi od Żydów. ” (Jana 4:21-22).

Dlaczego Jezus jej tak odpowiedział? Zrozumieć, dlaczego Jezus odpowiedział jej w ten sposób, to właściwie zrozumieć plan zbawienia. Samarytanie mieli fałszywą religię, mimo że czcili Boga i mieli własną świątynię. Chrystus mówi im: „Wy (Samarytanie) czcicie to, czego nie znacie. ”                                                                                                                                   Aby zrozumieć, jak do tego doszło, musimy przypomnieć zdarzenia z historii. Około 750 lat wcześniej z powodu zwycięstwa wojsk asyryjskich nad Żydami, zaszło przemieszanie między ludem żydowskim i Asyryjczykami. Oni zawierali małżeństwa i powstawały rodziny mieszane, stworzyli nową rasę, po części żydowską i po części asyryjską. Dla ortodoksyjnego Żyda był to śmiertelny grzech, a małżeństwo między Żydami a poganami było surowo zabronione przez Prawo Mojżeszowe.

Możemy przeczytać o tym, jak do tego doszło w 2 Księdze Królewskiej w rozdziale 17. Tutaj w wersecie 33 jest mowa o tym, co było wynikiem tego pomieszania Żydów i Asyryjczyków. Oni „Czcili więc Boga, ale służyli także swoim bogom według zwyczaju tych ludów, z których zostali uprowadzeni do niewoli. ” (2Król. 17:33). Tak więc ci ludzie czcili zarówno Boga, ale także służyli swoim bałwanom. A na końcu tego rozdziału jest napisane: „Również ich synowie i wnuki postępują tak, jak postępowali ich ojcowie, aż do dnia dzisiejszego. ” (2Król. 17:41). Tak więc Samarytanie (jak ich nazywano) przyswoili sobie swoją religię. Oni wzięli część wierzeń od Żydów i część z religii pogańskich. Zmieszali je i stworzyli własną religię. Była to ludzka religia zmieszana z bałwochwalstwem, które było obrzydliwością przed Bogiem.

Drodzy przyjaciele, Bóg nigdy nie przyjmie uwielbienia, które nie jest zgodne z Jego słowem. Bóg wyraźnie wskazał, jak człowiek powinien do Niego przychodzić i jak Go czcić. Po pierwsze, Bóg wymaga krwi, jako ofiary przebłagalnej za grzech. Widzimy to od pierwszych stron Biblii, począwszy od upadku naszych pierwszych prarodziców w ogrodzie Eden. W 3 rozdziale Księgi Rodzaju, werset 21 jest powiedziane: „I uczynił Pan Bóg Adamowi i jego żonie odzienie ze skór, i przyodział ich. ” Sam Bóg złożył ofiarę za ich grzech, poświęcając niewinne zwierzę, aby uczynić im szatę ze skóry. Już tutaj została przewidziana ofiara, jaką Chrystus musiał złożyć za grzechy świata.

Dlaczego na przykład Bóg przyjął ofiarę Abla, a nie wejrzał na ofiarę Kaina, brata jego i nie przyjął jego ofiary? Dlatego, że Abel przyniósł jako ofiarę baranka, przyszedł do Boga z ofiarą krwi, Bożą drogą. Dlatego w Liście do Hebrajczyków czytamy: „Przez wiarę złożył Abel Bogu wartościowszą ofiarę niż Kain, dzięki czemu otrzymał świadectwo, że jest sprawiedliwy, gdy Bóg przyznał się do jego darów. ” (Hebr. 11:4). Kain zaś postanowił czcić Boga tak, jak on uważał za najlepsze. To była ludzka metoda, a nie Boża, a zatem nie przez wiarę i Bóg musiał odrzucić jego dar. Człowiek nie może przyjść do Boga i czcić Go tak, jak mu się podoba lub w taki sposób, jaki uważa za najlepszy.

Bóg również wymagał specjalnego ołtarza, na którym można było złożyć ofiarę, która będzie Mu przyjemna. Ołtarz w języku żydowskim oznacza miejsce składania ofiar, miejsce przelania krwi. Tak więc ołtarz miał być miejscem szczególnym. I dlatego człowiek nie mógł wymyśleć sobie ołtarza, jaki mu się podoba. Zwróćmy uwagę, jakie dokładne wskazówki dał Bóg Mojżeszowi dotyczące budowy ołtarza. W Księdze Wyjścia Pan mówi do Mojżesza: „Nie czyńcie sobie żadnych bogów obok mnie, ani bogów ze srebra, ani bogów ze złota nie czyńcie sobie. Uczynisz mi ołtarz (to miejsce przelania krwi) z ziemi i ofiarujesz na nim twoje całopalenia i twoje ofiary pojednania z owiec twoich i z bydła twego. Na każdym miejscu, na którym nakażę ci wspominać imię moje, przyjdę do ciebie i będę ci błogosławił.” (2Moj. 20:23-24).

Warunkiem błogosławieństwa Bożego, bycia przyjętym przez Boga jest przyjście do Niego, tak, jak On nakazuje. Ołtarz musiał być więc z ziemi. Jeżeli jednak, mówi Pan „postawisz mi ołtarz kamienny, nie stawiaj go z kamieni ciosanych. ” I teraz Pan mówi, dlaczego kamienie ołtarza nie powinny być ciosane: „bo gdy obrobisz je swoim dłutem, zbezcześcisz go. ” (2Mojż 20:25). Kamienie ołtarza nie powinny być obrabiane ludzkimi narzędziami. Najmniejsza poprawa kamieni ze strony człowieka kala to, co jest Boże. Człowiek nie może ulepszyć to, co Bóg ustanowił.

Zauważmy też, że Bóg zabronił stawiania jakichkolwiek schodów do ołtarza. Człowiek nie potrzebuje żadnych schodów do Boga. Dostęp do Boga jest możliwy nie przez jakiekolwiek schody, ale przez ofiarę, przez krzyż Jezusa Chrystusa. Ale Bóg nie tylko wskazał, jaki rodzaj ofiary jest Mu miły, jaki powinien być ołtarz, ale także wyznaczył miejsce dla ołtarza. Przypomnijmy zdarzenie, gdy Abraham wyszedł z Ur Chaldejskiego i gdy tylko przybył do ziemi Kanaan, Bóg mu się ukazał. I zbudował on tam ołtarz Panu i wzywał imienia Pańskiego. To było w Betel. Ale gdy głód nastał w tej ziemi, mówi się, że Abraham udał się do Egiptu, aby się tam zatrzymać jako przybysz. Tutaj on postąpił z niewiarą i pozbawił się miejsca na ołtarz. Abraham musiał więc opuścić Egipt i wrócić na miejsce gdzie był ołtarz, przed tym jak jego społeczność z Bogiem zostanie przywrócona. Dopiero gdy wrócił do Betel, na miejsce gdzie był ołtarz, który tam uczynił na początku, jak czytamy w 13 rozdziale Księgi Rodzaju, Abraham wezwał tam imię Pana. Kiedy był w Egipcie, to on nie czcił Boga.

Dlaczego tak ważne jest miejsce, gdzie będzie znajdował się ołtarz? Spójrzmy, co jest powiedziane w Księdze Powtórzonego Prawa w rozdziale 16: „Nie będziesz sobie sadził świętego drzewa jakiegokolwiek rodzaju przy ołtarzu Pana, Boga twego, który sobie zbudujesz. Nie postawisz też sobie pomnika, którego Pan, Bóg twój nienawidzi. ” (5Mojż. 16:21-22). To było ostrzeżenie przed bałwochwalstwem. Poganie ustawili swoje bożki w gajach, stawili słupy i kamienne posągi, które czcili. Dlatego Bóg wyznaczył specjalne miejsce na ołtarz, gdzie Jego lud mógł czcić Go jednego, nie kalając się innymi bogami. Dlaczego Bóg jest tak wymagający odnośnie oddawania Mu czci? Chrystus powiedział do Samarytanki: „Wy czcicie to, czego nie znacie, a my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie pochodzi od Żydów. ” Samarytanie oddawali cześć, ale nie Bogu.

Tak, ludzie tego świata oddają cześć, ale nie oddają czci prawdziwemu Bogu. Kogo czczą? Kto od dnia stworzenia człowieka szuka uwielbienia dla siebie? Diabeł! Tak, diabeł pragnie czci, ale Bóg wymaga tego dla Siebie. Apostoł Paweł ostrzega przed niebezpieczeństwem oddawania czci diabłu. Ostrzega wierzących w Koryncie, którzy odwrócili się od pogaństwa i bałwochwalstwa, mówiąc im: „to, co poganie ofiarują, demonom ofiarują, a nie Bogu. A nie chciałbym, żebyście mieli społeczność z demonami. ” (1Kor. 10:20).

Wszelkie uwielbienie, które nie wznoszone jest do Boga przez Jezusa Chrystusa, jest czczeniem diabła. Samarytanie rzekomo oddawali cześć Bogu, ale jednocześnie służyli bałwanom. Pamiętamy, jak Pan odpowiedział kusicielowi na pustyni, gdy on pokazał wszystkie królestwa świata i ich chwałę i powiedział: „Dam ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon. ” (Mat. 4:9). Co wtedy Jezus mu odpowiedział: „Idź precz, szatanie! Albowiem napisano: Panu Bogu swemu pokłon oddawać i tylko jemu służyć będziesz. ” (Mat. 4:10). Diabeł nie powiedział, że jeśli mi się pokłonisz, to będziesz mi służył. Swoją odpowiedzią Chrystus przypomina nam, że uwielbienie i posługa są nierozłączne. Komu oddajesz cześć, temu służysz.

Drogi przyjacielu, pozwól, że zapytam Cię: kto jest twoim Bogiem? Komu oddajesz cześć? Pamiętaj, że komu oddajesz cześć, tego jesteś sługą. „my czcimy to, co znamy, bo zbawienie pochodzi od Żydów. ” - mówi Jezus Chrystus. Bóg wybrał lud Izraela, aby przez nich dać światu Zbawiciela. Zbawienie pochodzi od Żydów.                                                                 Czytając od pierwszych stron Biblii zobaczymy, że wszystkie jej starotestamentowe proroctwa dotyczące zbawienia, historie narodu izraelskiego, wszystko to wskazuje na jedną Osobę, która musi dokonać tego zbawienia. Dlatego gdy Chrystus powiedział, że zbawienie pochodzi od Żydów, to mówił On o sobie. Gdy Symeon wziął na ręce dzieciątko Jezus, to powiedział: „Teraz pozwalasz odejść twemu słudze, Panie, w pokoju, według twego słowa; Gdyż moje oczy ujrzały twoje zbawienie. ” (Łuk. 2:29-30).

Kogo widziały jego oczy? Dzieciątko Jezus. Jezus jest naszym zbawieniem. Łukasz, mówiąc o Chrystusie, cytuje proroctwo Starego Testamentu w ten sposób: „I ujrzy wszelkie ciało zbawienie Boże ”, tj. Jezusa Chrystusa. Zbawienie Boże, moi drodzy, jest Osobą. Zbawieniem Bożym jest sam Jezus Chrystus. (Łuk. 3:6). Wszystkie ofiary Starego Testamentu, wszystkie wymagania Zakonu dotyczące prawdziwego wielbienia Boga są teraz spełnione w Jezusie Chrystusie. Teraz tylko On jest jedyną drogą do Boga. Bóg może przyjąć grzesznika tylko pod jednym warunkiem - jeśli przyjdzie do Niego przez Jego Syna Jezusa Chrystusa. „Albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni. ” (Dzieje 4:12). Sam Jezus powiedział: „Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze mnie. ” (Jana 14:6).

Mój przyjacielu, jeśli chcesz być przyjęty przez Boga, to On przyjmie Cię tylko wtedy, gdy przyjdziesz do Niego przez Jego Syna. Każda inna próba przyjścia do Boga, wszelkie uwielbienie, które nie jest przez Jezusa Chrystusa, nie jest oddawaniem czci Bogu, ale demonom. Diabeł nie ma nic przeciwko temu abyś wielbił Boga, ale tylko nie opuszczaj swoich bożków, bo tak zmieszany kult służy tylko chwale diabła.                                                   Bóg szuka Sobie prawdziwych czcicieli. Jeśli jeszcze nie uczyniłeś tego pierwszego kroku wiary, to dzisiaj możesz przyjść do Boga przez Jezusa Chrystusa, a On przyjmie Cię. On Cię zbawi i da Ci życie wieczne. Amen.